Εγκαταλείπουν τις χώρες τους εξαιτίας της βίας και των διώξεων. Μόλις φτάσουν στην Ευρώπη, αντιμετωπίζουν και πάλι διακρίσεις. «Επαναλαμβάνουμε το ίδιο πράγμα εδώ και χρόνια: οι προσφυγικοί καταυλισμοί δεν δεν είναι ασφαλές μέρος για ΛΟΑΤΚΙ+ αιτούντες άσυλο».
Πρόσφατα, άνδρας από το κέντρο κράτησης Αμυγδαλέζας που διαγνώστηκε με Covid-19 , μεταφέρθηκε πίσω στο κοντέινερ που μοιράζεται με άλλους, καθώς, όπως διατύπωσαν ένστολοι που τον μετέφεραν «απομόνωση στην Αμυγδαλέζα δεν υπάρχει».
Ένας νέος προσφυγικός καταυλισμός στη Σάμο είναι σχεδόν έτοιμος. Κανείς δεν ξέρει αν πρόκειται για ανοιχτή ή κλειστή δομή. Ένα πράγμα όμως είναι σίγουρο: η προοπτική του εγκλεισμού, στη μέση του πουθενά, οδηγεί στην επιδείνωση της ψυχικής υγείας των αιτούντων άσυλο.
Ενώ έρευνες έδειχναν ότι ο κίνδυνος να νοσήσουν από κορονοϊό οι αιτούντες άσυλο στα camps ήταν έως και τρεις φορές υψηλότερος από ότι για τον γενικό πληθυσμό, η κυβέρνηση διευκρίνιζε ότι ο εμβολιασμός τους «δεν αποτελεί προτεραιότητα». Κι ενώ πρόσφατα παραδέχτηκε ότι 30% έχει ήδη προσβληθεί από τη νόσο, αποφεύγει να απαντήσει στο κομβικό ερώτημα: τι θα συμβεί με τον εμβολιασμό όσων δεν έχουν χαρτιά;
Έως και 10.000 μετανάστες εργάτες γης ζουν σε αυτοσχέδιους καταυλισμούς στα φραουλοχώραφα της Ηλείας, παράγοντας τον «κόκκινο χρυσό» που φέρνει εξαγωγές αξίας δεκάδων εκατ. ευρώ στην περιοχή. Ενώ το ελληνικό κράτος αδιαφορεί, ο αριθμός των εργατών γης αναμένεται να αυξηθεί, αφού η παραγωγή προβλέπεται να εκτοξευτεί στα 25.000 στρέμματα έως το 2025.
Ένα φωτορεπορτάζ του Θοδωρή Νικολάου.
Στα πλαίσια της επίσκεψής της, πριν λίγες εβδομάδες, η Ευρωπαία Επίτροπος Ylva Johansson διαβεβαίωσε πως οι νέες δομές στα νησιά του Αιγαίου δεν θα είναι κλειστές. Τελικά, σήμερα προχωρούν ταχύτατα οι εργασίες που θα καταστήσουν κλειστές (και) τις δομές της ενδοχώρας ― και οι εμπλεκόμενοι φορείς αποδίδουν την ευθύνη ο ένας στον άλλο.
«Εγώ από εσάς δεν θέλω κάτι. Ούτε και είμαι χαρούμενος που έφτασε η ζωγραφιά μου κάπου», λέει ο μικρός Τζαμάλ μέσα από το κέντρο κράτησης της Κω.
Από όταν έφτασε στην Ελλάδα -27 χρόνια πριν- η Ροδίκα εργάζεται ως οικιακή βοηθός. Όταν η COVID-19 εμφανίστηκε, είδε την εργασιακή της πραγματικότητα να αλλάζει.
