Newsletter | Στήριξε το Solomon
Με βάση τον αρχικό σχεδιασμό, στις ασφαλείς ζώνες των camps που φιλοξενούν ασυνόδευτους ανηλίκους προβλέπεται «24ωρη φροντίδα και προστασία». Αλλά οι περιπτώσεις που φέρνει στο φως το Solomon δείχνουν πως η πραγματικότητα συχνά απέχει από όσα στη θεωρία προβλέπονται.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον συναντούσε στο δρόμο.
Περπατώντας στα δρομάκια γύρω από την πλατεία Ομονοίας, όπου έξι απογεύματα την εβδομάδα η ομάδα STEPS παρέχει βοήθεια σε ανθρώπους σε ανάγκη, ο συντονιστής δράσεων στο δρόμο της οργάνωσης, Τάσος Σμετόπουλος, είχε συναντήσει και άλλες φορές τους τελευταίους μήνες το νεαρό αγόρι από το Αφγανιστάν.
Όταν εκείνο το απόγευμα τον πέτυχε στην Σωκράτους, όμως, το πρώτο πράγμα που έκανε το αγόρι ήταν να του δείξει το χέρι του που ήταν σε νάρθηκα, και να τον ρωτήσει εάν υπήρχε γιατρός, που θα μπορούσε να το κοιτάξει. Ο Σμετόπουλος τον οδήγησε λίγα στενάκια πιο κάτω, στην οδό Καποδιστρίου, όπου εκείνη τη στιγμή βρισκόταν η ομάδα των Medical Volunteers International με τους οποίους συνεργάζονται.
Και τότε, ενώ οι γιατροί αφαιρούσαν τον νάρθηκα που είχε μετακινηθεί και άλλαζαν τον επίδεσμό του, τους δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουν λίγο περισσότερο μαζί του. Το παιδί είχε μπλέξει με ναρκωτικά, τους είπε. Επίσης, εκδιδόταν, γιατί έπρεπε να στέλνει λεφτά στην οικογένειά του πίσω στην πατρίδα.
Από το ξέσπασμα ήδη αυτού που ονομάστηκε «προσφυγική κρίση», ο Σμετόπουλος έχει σταθερά παρουσία στους δρόμους της Αθήνας –συνεπώς, αυτή κάθε άλλο παρά ήταν η μόνη περίπτωση ανήλικου πρόσφυγα που συναντούσε να κάνει χρήση ουσιών, ή να είναι θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης.
Υπήρχε όμως μια διαφορά. Το παιδί, τους είπε, καθώς έτρωγε λαίμαργα τη μια από τις δύο μερίδες φαγητού που του έδωσαν -την άλλη θα την κρατούσε για αργότερα-, έμενε στο safe zone (σ.σ ασφαλής ζώνη) στο καμπ του Σκαραμαγκά.
Από όπου και θα πρέπει να φύγει σε έναν μήνα που γίνεται 18 χρονών.
«Άρα γιατί λέμε αυτό το μέρος safe zone;», αναρωτιέται ο Σμετόπουλος, όταν λίγα απογεύματα μετά το παραπάνω συμβάν τον συναντάμε στο κέντρο της Αθήνας, πριν το streetwork της ημέρας. «Απλά για να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, ή για να παίρνουμε τις επιδοτήσεις;».
Και συμπληρώνει: «Στην ουσία έχουμε ένα παιδί που είναι μπερδεμένο με ουσίες, αποτελεί θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης, και αντιμετωπίζει ζητήματα υγείας. Το οποίο κινείται σε άκρως κακοποιητικά περιβάλλοντα, στο δρόμο, με κινδύνους που κυμαίνονται από λοιμώξεις μέχρι ό,τι μπορούμε να φανταστούμε».
«Και το παιδί αυτό», καταλήγει, «κατά τα άλλα, ζει σε ένα περιβάλλον υπό την ευθύνη του κράτους, το οποίο και θεωρητικά δηλαδή θα έπρεπε να τον προστατεύει ακριβώς από όλες αυτές τις καταστάσεις».
Καθώς τελείωνε η περιποίηση του χεριού του, το 17χρονο αγόρι από το Αφγανιστάν τους είπε πως καθημερινά πηγαινοέρχεται στην Αθήνα από το καμπ του Σκαραμαγκά, καθώς τα βράδια επιστρέφει στο safe zone για να διανυκτερεύσει. Πρόκειται για μια συνθήκη, που ο Σμετόπουλος σημειώνει πως είναι «ακόμη πιο εκνευριστική».
«Σημαίνει πως κάποιος έχει την ευθύνη για αυτό το παιδί και απλά δεν κάνει τη δουλειά του. Το βλέπουν, δεν γίνεται να μην το βλέπουν, και δεν ασχολούνται;», αναρωτιέται.
Το Solomon επικοινώνησε με το Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου.
Θέσαμε υπόψη του Υπουργείου την περίπτωση του ανηλίκου, ρωτώντας εάν υπάρχει γνώση της κατάστασης του και εάν το Υπουργείο έχει προβεί στην λήψη πρόνοιας σχετικά, και ζητήσαμε επίσης να μάθουμε πόσοι ασυνόδευτοι ανήλικοι διαμένουν στο safe zone της δομής του Σκαραμαγκά (το οποίο με απόφαση του Υπουργείου τέθηκε σε καραντίνα στις 4 Οκτωβρίου έως και τις 12 Οκτωβρίου), και ποιος είναι ο μέσος χρόνος της παραμονής τους σε αυτό.
Έως και την ημέρα της δημοσίευσης του ρεπορτάζ, το Υπουργείο δεν απάντησε στις ερωτήσεις μας. Αυτό όμως δεν είναι το μόνο ανησυχητικό περιστατικό, που έλαβε χώρα μέσα στην ίδια εβδομάδα, και αφορά ασυνόδευτο ανήλικο πρόσφυγα που διαμένει σε safe zone.
Τις ίδιες ημέρες, από εργαζόμενους σε ΜΚΟ που ασχολήθηκαν με την υπόθεσή του, γνωστή στο Solomon έγινε η περίπτωση ενός ακόμη εφήβου, ο οποίος διέμενε στο safe zone διαφορετικής δομής φιλοξενίας της Αττικής, και τον οποίο, αφού άλλοι διαμένοντες απομάκρυναν από τη δομή παρά τη θέλησή του, αποπειράθηκαν να τον βιάσουν προκαλώντας του πολύ σοβαρά χτυπήματα.
Ενώ λίγες ημέρες μετά το περιστατικό ο σοκαρισμένος έφηβος χρειάστηκε τελικά να μεταφερθεί σε άλλη δομή στην επαρχία, σοβαρές ανησυχίες ανακύπτουν: πόσο ασφαλή, εν τέλει, είναι τα λεγόμενα safe zones;
Με βάση την πιο πρόσφατη έκθεση του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης (ΕΚΚΑ), που είναι υπεύθυνο για την στέγαση των ασυνόδευτων ανηλίκων προσφύγων στην Ελλάδα, στις 30 Σεπτεμβρίου 2020 στις ασφαλείς ζώνες 13 καταυλισμών προσφύγων ζούσαν 354 παιδιά.
Το πρώτο safe zone τέθηκε σε λειτουργία τον Απρίλιο του 2016 στη δομή φιλοξενίας των Διαβατών.
Είχε προηγηθεί το κλείσιμο των συνόρων από τη Βόρεια Μακεδονία και η δημιουργία του άτυπου προσφυγικού καταυλισμού στην Ειδομένη. Ύστερα από την εκκένωση του καταυλισμού, όταν έγινε αντιληπτό ότι οι υπάρχουσες θέσεις στις δομές φιλοξενίας για ασυνόδευτους ανηλίκους δεν επαρκούσαν, υπήρξε πίεση από την UNICEF, την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNCHR), και την ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ, για την παροχή καλύτερων λύσεων εντός των ανοικτών δομών φιλοξενίας.
Έτσι, αρχικά στήθηκε το safe zone των Διαβατών, και ακολούθησαν και τα αντίστοιχα safe zones σε άλλες δομές φιλοξενίας στην ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου.
Τα safe zones αποτελούν διαχωρισμένους χώρους μέσα σε δομές φιλοξενίας ανά τη χώρα, στα οποία, οι ανήλικοι τοποθετούνται με εισαγγελική εντολή και ζουν διαχωρισμένοι από τον υπόλοιπο πληθυσμό για τη δική τους ασφάλεια.
Με βάση τον αρχικό σχεδιασμό, προβλέπεται για αυτούς «24ωρη φροντίδα και επείγουσα προστασία». Η πραγματικότητα όμως συχνά απέχει από όσα στη θεωρία προβλέπονται.
Μία συρμάτινη περίφραξη ενισχυμένη με συρματόπλεγμα διαχωρίζει το εκάστοτε safe zone από την υπόλοιπη δομή.
Ωστόσο, τρύπες που δημιουργούνται συχνά στην περίφραξη επιτρέπουν την ελεύθερη και μη ελεγχόμενη διέλευση από και προς τα safe zones: αυτό πρακτικά σημαίνει πως οι μεν ανήλικοι μπορούν ανά πάσα στιγμή να βρεθούν εκτός του προστατευόμενου χώρου, αλλά και, ταυτόχρονα, πως δίνεται η δυνατότητα σε ενηλίκους και άλλους διαμένοντες της δομής να έχουν πρόσβαση σε αυτόν.
Εργαζόμενοι που απασχολούνται στη δομή του Σκαραμαγκά, και μίλησαν στο Solomon υπό τον όρο της διατήρησης της ανωνυμίας τους, είπαν πως τέτοια αυτοσχέδια περάσματα χρησιμοποιούνται και για τις μετακινήσεις των παιδιών από και προς το safe zone της εκεί δομής.
Αντίστοιχα φαινόμενα παρατηρούνται και σε άλλες δομές φιλοξενίας, επιβεβαιώνουν εργαζόμενοι σε άλλες δομές στο Solomon. Ταυτόχρονα, ενώ τα safe zones θεωρούνται χώροι στους οποίους οι ασυνόδευτοι ανήλικοι μπορούν να μείνουν προσωρινά, με το ΕΚΚΑ να ορίζει τον μέγιστο χρόνο παραμονής στους τρεις μήνες, οι πραγματικοί χρόνοι συχνά αφορούν πολύ μεγαλύτερα διαστήματα, την στιγμή που η προβλεπόμενη χωρητικότητα επίσης υπερκαλύπτεται.
Έφηβοι πρόσφυγες που έχουν διαμείνει ως ασυνόδευτοι ανήλικοι στα safe zones των νησιών του Αιγαίου (Λέσβο, Λέρο, Κω, Σάμο, Χίο) μέχρι να μεταφερθούν σε ξενώνες της ηπειρωτικής Ελλάδας, είπαν στο Solomon πως ο μέσος χρόνος παραμονής μπορούσε να φτάσει τους εννέα μήνες για τα παιδιά ηλικίας 16-18 ετών και τους τέσσερις μήνες για εκείνα κάτω των 16.
Πέρα από τη διάρκεια της διαμονής, η λειτουργία των safe zones διέπεται από συγκεκριμένες προδιαγραφές και ως προς τα άτομα που μπορούν να φιλοξενηθούν εντός τους.
Με βάση αυτές, ένα safe zone μπορεί να φιλοξενεί 30 ανηλίκους, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις, όπως στο ΚΥΤ Σάμου, όπου ο αριθμός τα τελευταία χρόνια αφορούσε σταθερά περισσότερα από 100 ανήλικα παιδιά, ή στο ΚΥΤ Μόριας, όπου σε χωρητικότητα 150 ατόμων ζούσαν περισσότερα από 500 παιδιά.
Με βάση τις μαρτυρίες εργαζομένων και εφήβων που ως ασυνόδευτα βρέθηκαν σε αυτά, στα safe zones των νησιών του Αιγαίου έχει χρειαστεί συχνά παιδιά να περάσουν διαστήματα κατά τα οποία κοιμούνταν στο πάτωμα, καθώς δεν υπήρχαν αρκετά κρεβάτια για το σύνολό τους.
Τα ζητήματα της παρατεταμένης διαμονής και του περιορισμένου χώρου δεν είναι τα μόνα. Με βάση τις προδιαγραφές, στα παιδιά στα safe zones παρέχεται ψυχοκοινωνική, ψυχολογική, νομική και εκπαιδευτική βοήθεια.
Στην συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που διαμένουν σε safe zones των νησιών του Αιγαίου, ωστόσο, η πρόσβαση σε εκπαίδευση είναι ουσιαστικά αδύνατη, καθώς η Ύπατη Αρμοστεία εκτιμά σε πρόσφατο δελτίο της τον περασμένο Αύγουστο πως «6.400 παιδιά σχολικής ηλικίας (4-17) βρίσκονται στα νησιά του Αιγαίου, αλλά ελάχιστα πηγαίνουν στο σχολείο».
Ως προς την σίτιση, για τους ανήλικους προβλέπεται το φαγητό των κέτερινγκ που διατίθεται στις δομές φιλοξενίας, για το οποίο έχει εκφραστεί πολλάκις κριτική τόσο ως προς την ποιότητά του, αλλά και την καταλληλότητα του για τόσο νεαρές ηλικίες.
«Τα safe zones αποτελούν μικρές κοινότητες, στις οποίες τα πράγματα μαθαίνονται, είτε επειδή κάποιο παιδί θα μιλήσει στους φροντιστές για ό,τι του συμβαίνει είτε επειδή θα μιλήσουν άλλα παιδιά γι αυτό. Είναι γεγονός λοιπόν πως υπάρχει πολύ συχνά ενημέρωση για πράξεις βίας», λέει στο Solomon ο Παναγιώτης Νίκας.
Ιδρυτής της ΜΚΟ Zeuxis που παρέχει υπηρεσίες σε ασυνόδευτα ανήλικα αγόρια και κορίτσια, ο Νίκας έχει εικόνα από την λειτουργία των safe zones σε δύο συλλήβδην αντίθετες μεταξύ τους περιπτώσεις: στη Λέρο και τη Μαλακάσα.
Όπως σημειώνει, όταν ξεκίνησαν να έχουν παρουσία στη Λέρο, οι ασυνόδευτοι ανήλικοι που συνάντησαν ζούσαν σε πολύ δύσκολες συνθήκες.
Τα παιδιά είχαν ένταση, η οποία εκφραζόταν τόσο μεταξύ τους όσο και απέναντι στους εργαζομένους της οργάνωσης. Με τον καιρό, όμως, και αφού προσέγγισαν τις ανάγκες των παιδιών, ηρέμησαν κι εκείνα.
«Πρόκειται για τα παιδιά που έφτασαν αργότερα στα Καμένα Βούρλα. Τα παιδιά αυτά τα ξέρουμε πλέον, ένα προς ένα, για αυτό και δεν δεχόμαστε τίποτα από όσα ακούστηκαν πως θα μπορούσαν να έχουν προκαλέσει ή δημιουργήσει οποιοδήποτε πρόβλημα».
Ενώ πραγματοποιούνται εργασίες βελτίωσης των υποδομών, που ο Νίκας χαρακτηρίζει ικανοποιητικές, η Zeuxis πλέον παρέχει υπηρεσίες και στη δομή φιλοξενίας της Μαλακάσας.
«Εκεί πλέον μιλάμε για μια τελείως άλλη πραγματικότητα, οι προδιαγραφές είναι καλύτερες ακόμη και αυτό που προβλέπεται», λέει ο Νίκας. Μια μεγάλη σκηνή (σαν αυτές που χρησιμοποιούνται σε εκδηλώσεις) έχει τοποθετηθεί, στην οποία με γυψοσανίδες έχουν δημιουργηθεί κοινόχρηστοι χώροι, τουαλέτες, και πέντε δωμάτια των έξι ατόμων.
Τα παιδιά είναι πολύ ικανοποιημένα και οι εντάσεις μεταξύ τους έχουν εκλείψει, καθώς έχει βελτιωθεί η καθημερινή τους ζωή. Η χωρητικότητα τηρείται αυστηρά, γεγονός που έχει δύο διαστάσεις: αφενός, σημαίνει πως διασφαλίζονται οι κατάλληλες συνθήκες διαβίωσης, κι αφετέρου πως εκ των πραγμάτων ορισμένοι ασυνόδευτοι ανήλικοι παραμένουν ανάμεσα στον υπόλοιπο πληθυσμό της δομής, που στις 9 Οκτωβρίου 2020 ήταν 2.966 άτομα.
Ένα δεύτερο ζήτημα, σχολιάζει ο Νίκας, αφορά τον σχεδιασμό της μεταφοράς των ανήλικων ασυνόδευτων, όπως ορίζεται από το ΕΚΚΑ. Την ημέρα της συνάντησής μας, τους είχε κοινοποιηθεί η μετακίνηση στο safe zone της Μαλακάσας ενός παιδιού που εντοπίστηκε στη βόρεια Ελλάδα.
«Φαντάζομαι πως θα υπάρχουν δομές στη βόρεια Ελλάδα στις οποίες το παιδί θα μπορούσε να μεταφερθεί», σχολιάζει ο Νίκας. «Καθώς όμως εισάγεται εκείνο στο safe zone, τα παιδιά που βρίσκονται ήδη στη Μαλακάσα και ζουν με τον υπόλοιπο πληθυσμό, και μαθαίνουν πως έχει αδειάσει μια θέση, έχουν παράπονα, αφού αναρωτιούνται: γιατί δεν θέλουμε εκείνα;».
Στις 24 Νοεμβρίου 2019, λίγους μήνες μετά την νίκη της στις εθνικές εκλογές, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας παρουσίασε το «Κανένα παιδί μόνο», το κυβερνητικό σχέδιο για τα περίπου 4.000 ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που βρίσκονταν τότε στην Ελλάδα.
Κατά την παρουσίαση του σχεδίου, ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, σημείωσε πως στο προσφυγικό μπορεί μεν να καταλογίσει κανείς ευθύνες στα ευρωπαϊκά κράτη και την Τουρκία, αλλά «υπάρχει, ωστόσο, και μία πληγή του προσφυγικού που μπορούμε να κλείσουμε αμέσως και μόνοι μας. Μας το επιβάλλει ο πολιτισμός, η ανθρωπιά, η ευαισθησία, η ίδια η παράδοσή μας. Μιλώ για την προστασία των ανήλικων παιδιών που βρέθηκαν εδώ ασυνόδευτα».
Ο πρωθυπουργός δήλωσε πως αναλαμβάνει πλέον προσωπικά την υπόθεση των ασυνόδευτων ανηλίκων, συγκεντρώνοντας όλες τις σχετικές αρμοδιότητες στο Γραφείο του Πρωθυπουργού, ενώ το πλάνο που παρουσίασε περιλάμβανε την ταχύτατη συγκρότηση ξενώνων για τα παιδιά που έως τότε παρέμεναν σε άθλιες συνθήκες ανά τη χώρα.
Με βάση το χρονικά εγγύτερο στη δήλωση του πρωθυπουργού δελτίο του ΕΚΚΑ, στις 30 Νοεμβρίου 2019 οι θέσεις σε ξενώνες για ασυνόδευτους ανήλικους ανά τη χώρα ήταν 1.092. Σήμερα, με βάση το πιο πρόσφατο δελτίο, στις 15 Σεπτεμβρίου 2020 οι θέσεις στους ξενώνες ήταν 1.372.
Υπάρχουν δύο οπτικές μέσα από τις οποίες μπορεί κανείς να δει αυτά τα δεδομένα. Η πρώτη είναι πως πρόκειται για μια αύξηση των θέσεων της τάξης του 25,64%.
Η δεύτερη είναι πως, σε σύγκριση με το σύνολο του αριθμού των ασυνόδευτων ανηλίκων που ζει στη χώρα, οι οποίοι στις 15 Σεπτεμβρίου 2020 εκτιμώνταν σε 4.416 παιδιά, εννέα μήνες μετά τη δήλωση του πρωθυπουργού οι υπάρχουσες θέσεις σε δομές φιλοξενίας επαρκούν για να καλύψουν μόλις το 31,07% του συνόλου.
Ταυτόχρονα, αν και από την την φωτιά που κατέκαψε το ΚΥΤ της Μόριας κι έπειτα οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δείχνουν ορισμένα αντανακλαστικά, η Ελλάδα δεν έχει λάβει ουσιαστική στήριξη στο ζήτημα των ασυνόδευτων ανηλίκων.
Στις 10 Σεπτεμβρίου 2019, με τη λεγόμενη «επιστολή Χρυσοχοΐδη» υποβλήθηκε σε 28 ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (τις 24 της Ε.Ε, καθώς και Ελβετία, Ισλανδία, Λιχτενστάιν, Νορβηγία) ένα νέο σχέδιο για την μετεγκατάσταση των ασυνόδευτων ανηλίκων προσφύγων.
Όπως αποκάλυψε η ομάδα δημοσιογράφων Investigate Europe, που έφερε στο φως την επιστολή, οι απαντήσεις των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ήταν στο σύνολό τους αρνητικές, και επτά μήνες μετά την αποστολή της επιστολής κανένας ασυνόδευτος ανήλικος δεν είχε μετεγκατασταθεί σε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα.
Τους τελευταίους μήνες έχει πραγματοποιηθεί η μετεγκατάσταση ασυνόδευτων ανηλίκων σε άλλες χώρες (κυρίως στη Γερμανία, την Πορτογαλία, το Λουξεμβούργο), και προβλέπεται η μετεγκατάσταση ανηλίκων και σε άλλες χώρες (π.χ. 350 ασυνόδευτων στη Γαλλία).
Πρόκειται όμως για πολύ περιορισμένο αριθμό σε σχέση με το σύνολο των παιδιών που παραμένουν στην Ελλάδα σε συνθήκες εξαθλίωσης.
Οι κυβερνητικές εξαγγελίες για διευθέτηση ζητημάτων στο προσφυγικό είναι τόσο παλιές, όσο και τα ίδια τα ζητήματα που αφορούν.
Κατά τη περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ είχε επίσης δοθεί η διαβεβαίωση πως θα ληφθούν όλα τα αναγκαία μέτρα, προκειμένου οι ασυνόδευτοι ανήλικοι που βρίσκονται στη χώρα να διαμένουν σε ασφαλείς δομές φιλοξενίας, δίχως και τότε η υπόσχεση να υλοποιηθεί.
Συγκεκριμένα, μιλώντας στο Euronews στις 20 Φεβρουαρίου 2019, ο τότε υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Δημήτρης Βίτσας είχε δηλώσει:
«Όσον αφορά τα ασυνόδευτα ανήλικα, αυτή τη στιγμή 2.000 ασυνόδευτα ανήλικα μένουν σε δομές του υπουργείου κοινωνικής αλληλεγγύης, περίπου 1.000 μένουν σε ξενοδοχεία και βελτιώνεται και το θεσμικό πλαίσιο και οι προσπάθειες που κάνουμε, ώστε κανένα ασυνόδευτο ανήλικο να μην είναι ούτε σε safe zone, δε μιλάω για τα κρατητήρια που δεν είναι κανένα, αλλά ούτε σε safe zone».
Η πορεία έδειξε πως, ενάμιση χρόνο μετά τη δήλωση του τότε υπουργού, ασυνόδευτοι ανήλικοι συνέχισαν –και συνεχίζουν– να διαμένουν σε safe zones, σε εξαιρετικά επισφαλείς για τους ίδιους συνθήκες.
Όπως επίσης υπήρχαν –και συνεχίζουν να υπάρχουν– παιδιά που περνούν σε συνθήκες κράτησης διαστήματα που συχνά ξεπερνούν ακόμη και το μισό χρόνο, όπως άλλωστε υπήρχαν και την ημερομηνία που ο τότε υπουργός έκανε την παραπάνω δήλωση, καθώς το ΕΚΚΑ καταγράφει 82 παιδιά σε προστατευτική φύλαξη πέντε ημέρες νωρίτερα, στις 15 Φεβρουαρίου 2019.
Αυτό όμως θα είναι το θέμα επόμενου μας ρεπορτάζ.
Στήριξε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία!
Η ερευνητική δημοσιογραφία απαιτεί χρόνο και πόρους που δεν διαθέτουμε πάντα. Για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ελέγχουμε την εξουσία και να ασκούμε πίεση, χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας.
