Newsletter | Στήριξε το Solomon
Οι εικονικές εργολαβίες είναι ένα εκτεταμένο φαινόμενο μεσιτείας στην αγορά εργασίας που αξιοποιείται για την παραβίαση στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων σε κρίσιμους κλάδους της οικονομίας με στόχο τη μείωση του εργασιακού κόστους.
Η Κ.Μ. (τα στοιχεία της είναι στη διάθεση του Solomon MAG), πάσχουσα από σοβαρή ασθένεια, εργαζόταν για 19 χρόνια στην Εθνική Τράπεζα (ΕΤΕ), μέχρι την καταχρηστική, σύμφωνα με την ίδια, απόλυσή της, στα τέλη του 2019.
Ωστόσο, το έγγραφο της απόλυσης δεν είχε την υπογραφή της ΕΤΕ αλλά της ICAP Outsourcing Solutions. Είναι η τελευταία από τις τέσσερις συνολικά εταιρείες οι οποίες «νοίκιαζαν» διαδοχικά την Κ.Μ. στη συγκεκριμένη τράπεζα.
Πού είναι το πρόβλημα, ίσως ρωτήσει κάποιος καλοπροαίρετα. Αφού στην ελληνική νομοθεσία προβλέπεται τόσο ο «γνήσιος» (μέσω θυγατρικής εταιρείας) όσο και ο «μη γνήσιος» (κατ’ επάγγελμα) δανεισμός εργαζομένων μέσω των Εταιρειών Προσωρινής Απασχόλησης (ΕΠΑ). Στην τελευταία περίπτωση, η σύμβαση μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη προβλέπει ότι ο εργαζόμενος δεν θα προσφέρει την εργασία του στην ΕΠΑ, αλλά σε κάποιον τρίτο, λαμβάνοντας τον ίδιο μισθό με τους μη δανειζόμενους εργαζόμενους του τρίτου εργοδότη.
Όμως η περίπτωση της Κ.Μ. δεν είναι ούτε καν αυτή.
Η Κ.Μ. ανήκει στις χιλιάδες εργαζομένων που εκτελούν τραπεζικές εργασίες και δεν φαίνεται στα χαρτιά ότι έχουν κάποια σχέση με τους πραγματικούς τους εργοδότες, δηλαδή τις τράπεζες, όπως θα έπρεπε να συμβαίνει αν ήταν δανεισμένη μέσω ΕΠΑ. Τυπικά, εργοδότες της ήταν η Intersys, η DataPlan, η First Data και πιο πρόσφατα η ICAP, αλλά η επίβλεψη της δουλειάς της γινόταν πάντα από την Εθνική.
Πρόκειται, εν ολίγοις, για περιπτώσεις εικονικής εργολαβίας -έναν τρόπο για την μείωση του εργατικού κόστους μέσω της εκμετάλλευσης ενός αρρύθμιστου νομικού πλαισίου.
Οι εταιρείες που αναλαμβάνουν την παροχή outsourcing υπηρεσιών, σημαίνει ότι αναλαμβάνουν να εκτελέσουν ένα έργο ως εργολάβοι έναντι συμφωνημένης με τον εργοδότη αμοιβής. (Διαδικασία που προβλέπεται από το Άρθρο 681 του Αστικού Κώδικα).
Τέτοια έργα μπορεί να είναι οι τραπεζικές εργασίες (δάνεια, κάρτες, καταθέσεις, κ.α.), οι εργασίες ασφαλιστικών εταιρειών, η φύλαξη, το λογιστήριο, η τηλεφωνική εξυπηρέτηση, η συλλογή ληξιπρόθεσμων οφειλών κόκκινων δανείων, η γραμματειακή υποστήριξη, κ.α.
Το κρίσιμο ερώτημα στις παραπάνω περιπτώσεις έργων είναι ποιος ασκεί το «διευθυντικό δικαίωμα». Για παράδειγμα, αν μία εταιρεία ήθελε να συντηρήσει τα κλιματιστικά στα γραφεία της, μάλλον θα ανέθετε το έργο αυτό σε μία εταιρεία συντήρησης κλιματιστικών, καθώς είναι μάλλον απίθανο να διαθέτει η ίδια μόνιμους υπαλλήλους που να κάνουν μόνο αυτή τη δουλειά. Προφανώς εντελώς νόμιμα, οι συντηρητές κλιματιστικών θα έρχονταν στην εταιρεία για λίγες μέρες για να ολοκληρώσουν το έργο τους και αν, λ.χ., είχαν απορίες σχετικά με την συντήρηση κλιματιστικών θα απευθύνονταν στην εταιρεία τους, όχι στην εταιρεία της οποίας τα κλιματιστικά συντηρούσαν. Το διευθυντικό δικαίωμα, με λίγα λόγια, το ασκεί ο εργολάβος.
Ως εκ τούτου, η Κ.Μ. θα έπρεπε να έχει την καθοδήγηση των εργολαβικών εταιρειών στις οποίες εργαζόταν σύμφωνα με τη σύμβαση που είχε υπογράψει και όχι της τράπεζας στην οποία de facto εργαζόταν για 19 χρόνια. Πώς μπορεί, άλλωστε, μία εργολαβική εταιρεία να αναλαμβάνει και να επιβλέπει ταυτόχρονα έργα σε τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες, εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, φαρμακευτικές εταιρείες, εταιρείες καλλυντικών, τουριστικές επιχειρήσεις (κ.α.) και να καλύπτει υπηρεσίες σε διαφορετικούς τομείς;
Επίσημα στοιχεία για την έκταση του outsourcing ανά κλάδο δεν υπάρχουν διαθέσιμα. Όπως, όμως, προκύπτει από έρευνα του Solomon ΜΑG για κάποιες από τις 15 Εταιρείες Προσωρινής Απασχόλησης (ΕΠΑ) που έχουν αδειοδοτηθεί από το υπουργείο Εργασίας, αυτές απασχολούν πολύ λίγους εργαζόμενους συγκριτικά με τις εργολαβικές εταιρείες ιδίων συμφερόντων.
Για παράδειγμα, στον όμιλο της ICAP υπάρχει η ΕΠΑ «ICAP EMPLOYMENT SOLUTIONS» αλλά και η «εργολαβική» «ICAP OUTSOURCING SOLUTIONS», η οποία έχει διαφορετικό ΑΦΜ. Η δεύτερη απασχολεί περίπου τον δεκαπλάσιο αριθμό εργαζομένων, πάνω από 1.700, ενώ η πρώτη μόλις 180 εργαζόμενους (στοιχεία του 2018 από το ΣΕΠΕ).
Αντίστοιχα, ενώ η Ε.Π.Α.του ομίλου «Mellon Technologies» απασχολεί μόλις 200 (περίπου) εργαζόμενους, η «εργολαβική» του ίδιου ομίλου απασχολεί πάνω από 1.400 υπαλλήλους (στοιχεία του 2018 από το ΣΕΠΕ).
Αποκαλυπτικοί είναι οι αριθμοί και για τη «My Services Supporting Solutions»: το 2018, η «εργολαβική» My Services απασχολούσε 1.215 εργαζόμενους ενώ η Ε.Π.Α. μόλις 48 και το 2019 η εργολαβική 962 εργαζόμενους και η Ε.Π.Α. μόλις 10. (Τα στοιχεία προκύπτουν από πηγές του ΣΕΠΕ).
Όπως φαίνεται, οι Ε.Π.Α. αποτελούν για τους μεγάλους «παίχτες» του χώρου το φύλλο συκής προκειμένου να αναγνωρίζονται ως κοινωνικοί εταίροι και να έχουν θεσμική εκπροσώπηση, την ώρα που το μεγαλύτερο μέρος του κύκλου εργασιών τους εντοπίζεται, όπως αποδεικνύεται από τα στοιχεία για το προσωπικό τους, στο εργολαβικό τους «τμήμα».
Μάλιστα, οι πιο γνωστές ελληνικές εταιρείες Προσωρινής Απασχόλησης (Adecco, ICAP, In Group, ISS Human Resources, Kluh Human Resources, Manpower, Optimal Business Action, Randstad, Trenkwalder Job Centers) έχουν συνάψει από το 2002 Ένωση (ΕΝΙΔΕΑ) με αντικείμενο τη «συνεργασία με κρατικούς φορείς, κοινωνικούς εταίρους καθώς και οργανισμούς του εξωτερικού», όπως αναφέρουν οι ίδιες στη σχετική ιστοσελίδα.
Η Ένωση αυτή είναι μέλος της Διεθνούς Συνομοσπονδίας Εταιρειών Προσωρινής Απασχόλησης (CIETT-International Confederation of Private Employment Agencies) και της EUROCIETT (Ευρωπαϊκό σκέλος της CIETT).
Στην ίδια μοίρα με την Κ.Μ. βρίσκεται, σύμφωνα με υπολογισμούς του Συλλόγου Δανειζομένου Προσωπικού Τραπεζικού Τομέα (ΣΥ.ΔΑ.Π.Τ.Τ.), το 10% των εργαζόμενων στις συστημικές τράπεζες.
Οι αποδοχές τους είναι 20% – 50% χαμηλότερες από αυτές του τακτικού προσωπικού, δεν καλύπτονται από κλαδικές συμβάσεις, δεν έχουν μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη, απολύονται εύκολα -όπως στην περίπτωση της Κ.Μ.
Στην πραγματικότητα, οι εμφανιζόμενες από τις τράπεζες ως συμβάσεις έργου ή παροχής υπηρεσιών με εταιρείες όπως η ICAP, ενώ υποκρύπτουν παραχώρηση προσωπικού μπορούν νόμιμα να παρακάμπτουν την ευρωπαϊκή οδηγία 2008/104, που αφορά τις ΕΠΑ και επιβάλλει ίση μεταχείριση στις αποδοχές και τους βασικούς όρους εργασίας, με μέγιστη διάρκεια σύμβασης 36 μηνών και κυρώσεις για τυχόν υπερβάσεις.
Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι η Κ.Μ. δουλεύει στην Εθνική για 19 χρόνια χωρίς τις αποδοχές, την εργασιακή ασφάλεια και τις προοπτικές συναδέλφων της που κάθονταν ακριβώς δίπλα της στο γραφείο και ανήκαν στο προσωπικό της τράπεζας και όχι σε «εργολάβο».
Ανάλογη ανασφάλεια βιώνουν και οι πάνω από 1.200 εργολαβικοί των ΕΛ.ΠΕ. (45,5% των μετοχών ανήκει σε εταιρεία συμφερόντων Λάτση, ενώ η συμμετοχή του ελληνικού Δημοσίου παραμένει στο 35%), το ζήτημα των οποίων ήρθε αυτόν τον καιρό στην επιφάνεια διότι δεκάδες από αυτούς, αντί για «καλή χρονιά», είδαν τις κάρτες εισόδου τους στα εργοστάσια να μην λειτουργούν από την 1η Ιανουαρίου 2020. Είχαν απολυθεί.
«Πολλές φορές ακούτε ως πελάτες των τραπεζών την έκφραση “σας καλούμε εκ μέρους της τάδε τράπεζας”. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον μιλάτε, χωρίς να το ξέρετε, με μία από τις χιλιάδες εργαζόμενες μέσω τρίτων εταιρειών στα τηλεφωνικά κέντρα των τραπεζών»: Η Βασιλική Χριστοπούλου, εργαζόμενη και η ίδια επί 14 περίπου χρόνια στην Εθνική μέσω της ICAP, ως πρόεδρος του ΣΥ.ΔΑ.Π.Τ.Τ. ξέρει από πρώτο χέρι την καθημερινότητα των 1.200 ενοικιαζόμενων της Εθνικής.
Πάνω από 70 από αυτούς απολύθηκαν σε ένα κύμα μαζικών απολύσεων που ξεκίνησε το καλοκαίρι και ολοκληρώθηκε στα τέλη Νοεμβρίου του 2019.
Η ίδια, όπως λέει στο Solomon MAG, μετακινήθηκε πρόσφατα από την υποδιεύθυνση Πρόληψης Απάτης και Πολιτικής Συναλλαγών στην υποδιεύθυνση Εκκαθάρισης και Υποστήριξης Εμπόρων, μια αλλαγή αντικειμένου «που είχε στόχο και τη προσβολή της επαγγελματικής αξίας της» επειδή πρωτοστάτησε τις απεργιακές κινητοποιήσεις, στα τέλη του 2019 (λίγες μόνο μέρες πριν από την «αλλαγή αντικειμένου»).
Για την εκδικητική, όπως αναφέρει, απόφαση η Β. Χριστοπούλου ενημερώθηκε από την αρμόδια Τομεάρχη της Εθνικής Τράπεζας και όχι από τον υπεύθυνο της εργολαβικής εταιρείας, ο οποίος εργάζεται στο ίδιο ακριβώς κτίριο -«ακόμα μία απόδειξη ότι το διευθυντικό δικαίωμα ασκείται κατ’ ουσίαν από την Εθνική Τράπεζα», επισημαίνει.
«Το outsourcing δεν είναι τελικά τίποτα άλλο από μια καθαρή μορφή μεσιτείας που έχει σαν στόχο τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων», συμπεραίνει η πρόεδρος του σωματείου.
Σύμφωνα με καλά διασταυρωμένες πληροφορίες, κατά την έναρξη της απεργίας προσελήφθησαν για να εργαστούν για την Εθνική Τράπεζα μέσω της εταιρείας Action Line πάνω από 10 υπάλληλοι οι οποίοι εγκαταστάθηκαν σε κτίριο στην Καλλιθέα το οποίο έχει το προσωνύμιο «disaster» (καταστροφή) επειδή προορίζεται να λειτουργεί σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, όπως αυτές φυσικών καταστροφών.
Οι εργαζόμενοι αυτοί έτυχαν ταχύρρυθμης εντατικής εκπαίδευσης από εργαζόμενους της Εθνικής Τράπεζας και της ICAP, ώστε να είναι σε θέση να αντικαταστήσουν τους εργαζόμενους στο Εγκριτικό Κέντρο της Διεύθυνσης Καρτών.
Το σωματείο (ΣΥ.ΔΑ.Π.Τ.Τ.) θεωρεί τις προσλήψεις αυτές (με συμβάσεις διάρκειας μόλις ενός μήνα) ως προσπάθεια δημιουργίας απεργοσπαστικού μηχανισμού η οποία ρητώς απαγορεύεται από το ελληνικό εργατικό δίκαιο (ν. 1264/1982, άρθρο 22 παρ.1).
Μία πολύ σημαντική πρωτόδικη απόφαση (2237/2019) δικαίωσε άλλη εργαζόμενη μέσω της ICAP, η οποία απολύθηκε το 2017 από «εκδικητικότητα» (όπως το δικαστήριο αναγνώρισε), ενώ η εταιρεία υποχρεώνεται να καταβάλει το ποσό των 13.682,72 ευρώ με το νόμιμο τόκο.
Η εργαζόμενη είχε καταγγείλει στην Επιθεώρηση Εργασίας ότι η άμεση προϊστάμενή της –στέλεχος της ΕΤΕ- της είχε πετάξει ντοσιέ κατά πρόσωπο, γεγονός το οποίο δεν αντέκρουσαν οι εκπρόσωποι της ΕΤΕ και της ICAP, που παραστάθηκαν στην εξέταση της υπόθεσης.
Το σημαντικό στοιχείο στην απόφαση είναι η αναφορά του δικαστηρίου, σύμφωνα με την οποία «η επίβλεψη και ο έλεγχος των υπαλλήλων της [της ICAP] ασκούνταν από τα τέσσερα άτομα εκ των οποίων τρία ήταν υπάλληλοι της ΕΤΕ και ένα της εναγομένης [ICAP]».
Σύμφωνα με τον συνήγορο της εργαζόμενης, Γ. Γρετσίστα, η καταγεγραμμένη επικοινωνία μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων, καταρρίπτει τους ανυπόστατους ισχυρισμούς της Διοίκησης της Τράπεζας: ότι δήθεν οι εργαζόμενοι μέσω των τρίτων εταιρειών εργάζονται στο πλαίσιο «έργου», επομένως δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να υπάρχει επικοινωνία μεταξύ αυτών και των υπαλλήλων της Τράπεζας. Και ότι δεν καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, αλλά εκτελούν τυποποιημένες εργασίες υπό την επίβλεψη του «εργολάβου».
«Η τράπεζα και η εταιρεία έχουν δεσμευθεί ότι δεν θα προσφύγουν στο Εφετείο. Άρα αυτή είναι η πρώτη τελεσίδικη απόφαση που αναδεικνύει αυτό το καθεστώς στον τραπεζικό κλάδο, δεδομένου ότι πάντα, στο παρελθόν, σε δεύτερο βαθμό έχει δικαιωθεί η εργοδοτική πλευρά», τονίζει ο Γ. Γρετσίστας στο Solomon MAG.
Υποτίθεται ότι η «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις θα εξυπηρετούσε πρόσκαιρες, αυξημένες ανάγκες των επιχειρήσεων. Ειδικά ο «δανεισμός εργαζόμενου» προβλέπεται να είναι μία σύντομη σχέση με ημερομηνία λήξης. Όμως, όπως δείχνει η εμπειρία του κ. Γρετσίστα, οι εργοδότες αντί του γνήσιου δανεισμού προσφεύγουν κατά κόρον σε (εικονική) εργολαβική ανάθεση.
Η χρησιμοποίηση προσωπικού που ανήκει σε εργολάβους δεν είναι κάποια επινόηση των τραπεζών αλλά εξαιρετικά διαδεδομένη πρακτική σε μεγάλες επιχειρήσεις του δημόσιου (θυμηθείτε την περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα, εργολαβικής καθαρίστριας στον ΗΣΑΠ) και του ιδιωτικού τομέα.
Ο προφανής στόχος των επιχειρήσεων είναι η «μείωση κόστους -κυρίως του εργασιακού», όπως ήδη από το 2004 έγραφε η εφημερίδα «Καθημερινή» σε δημοσίευμα για το «outsourcing που μπήκε στη ζωή των επιχειρήσεων». Πώς επιτυγχάνεται; Με τον υποκρυπτόμενο δανεισμό απαλλάσσονται από τις βασικές υποχρεώσεις που απορρέουν από τον νόμο (4052/2012) του κατ’ επάγγελμα δανεισμού, δηλαδή:
Και αν το μακρινό 2004 έμοιαζε με δευτερεύον ζήτημα, η εντεινόμενη εργολαβοποίηση των τελευταίων δεκαετιών αφορά την καθημερινή ζωή χιλιάδων εργαζόμενων.
Στη χειρότερη μοίρα βρίσκονται οι καθαρίστριες και οι φύλακες αλλά και οι εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά κέντρα. Όπως έχουν καταγγείλει 3 εξ’ αυτών στο Solomon MAG βιώνουν συνθήκες πίεσης και εντατικοποίησης που συνθλίβουν κάθε έννοια αξιοπρέπειας.
Υπάρχουν ακόμα και νόρμες που χρονομετρούν τον χρόνο της τουαλέτας, το διάλειμμα, τον χρόνο κάθε κλήσης ακόμα και τον χρόνο στο back – office.
«Απώτερος στόχος των εργοδοτών είναι η δημιουργία προσωπικού δεύτερης και τρίτης ταχύτητας καθώς και η συντριβή της συνδικαλιστικής εμβέλειας των σωματείων και της ισχύος των συλλογικών συμβάσεων», τονίζει στο Solomon MAG o καθηγητής Εργατικού Δικαίου Άρις Καζάκος.
Θεωρεί ότι το ισχύον νομικό πλαίσιο δίνει τη δυνατότητα στους «εργολαβικούς» εργαζόμενους να προσφύγουν στα δικαστήρια, αρκεί οι αγωγές να έχουν την απαιτούμενη τεκμηρίωση, δεδομένου ότι «ως τώρα δεν έχει υπάρξει δικαίωση σε δεύτερο βαθμό σε κάποια από τις σχετικές υποθέσεις».
«Θα χρειαστεί νομοθετική παρέμβαση μόνο αν ο Άρειος Πάγος αναγνωρίσει ως σύννομη την πρακτική του ανεξέλεγκτου και συχνά ψευδεπίγραφου offsourcing και outsourcing», επισημαίνει ο κ. Καζάκος.
Μέσω του Solomon MAG καυτηριάζει την κατάργηση (τον Αύγουστο του 2019) από τη σημερινή κυβέρνηση του άρθρου 9 του ν. 4554/2018 για την «κοινή και αλληλέγγυα ευθύνη» του επιχειρηματία και του εργολάβου του, καθώς και του υπεργολάβου έναντι των εργαζομένων εργολάβου και υπεργολάβου. Η ρύθμιση διασφάλιζε ότι οι εργαζόμενοι του εργολάβου και του υπεργολάβου θα μπορούσαν να απαιτήσουν τους μισθούς τους από τον επιχειρηματία/αναθέτοντα το έργο (τον πραγματικό δηλαδή εργοδότη τους).
Το επιχείρημα του υπουργού Εργασίας, κ. Γιάννη Βρούτση, ήταν ότι η ρύθμιση προκάλεσε «εκτεταμένη σύγχυση και δυσκολίες εφαρμογής» στην αγορά, πράγμα που είχε συνέπεια αφ’ ενός «την άμβλυνση της προστασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων» και αφ’ ετέρου τη «διάχυση της ευθύνης του εργοδότη προς αντισυμβαλλομένους του».
Σοβαρά ερωτήματα προκαλεί και η εγκύκλιος, με ημερομηνία 3 Δεκεμβρίου 2019 του (τοποθετημένου από την κυβέρνηση) Γενικού Επιθεωρητή του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (Σ.ΕΠ.Ε.), Χαράλαμπου Βούρτση, με βάση την οποία καλούνται οι υπηρεσίες του Σ.ΕΠ.Ε. να ανακαλέσουν διοικητικές πράξεις, όπως επιβληθέντα πρόστιμα και άλλες κυρώσεις σε επιχειρήσεις -κυρώσεις οι οποίες είχαν στηριχτεί στην προαναφερθείσα διάταξη για τη «συνευθύνη».
Από συνδικαλιστικούς και νομικούς κύκλους με μεγάλη εμπειρία στις διεκδικήσεις των εργολαβικών και ενοικιαζόμενων εργαζόμενων, κατατίθεται μέσω του Solomon MAG μία νομοθετική πρόταση που θα μπορούσε να κατοχυρώσει τα βασικά δικαιώματα των εργαζόμενων αυτών. Μία πρόταση που βρίσκεται στον αντίποδα των μέχρι στιγμής παρεμβάσεων της σημερινής κυβέρνησης στα εργασιακά.
Συγκεκριμένα, προτείνεται «οι αποδοχές των εργαζομένων των επιχειρήσεων που απασχολούν προσωπικό με σχέση εξαρτημένης εργασίας και αναλαμβάνουν την εκτέλεση έργου ή τμήματος έργου ή την παροχή υπηρεσιών ως τρίτες για λογαριασμό άλλων επιχειρήσεων (σ.σ.: δηλαδή οι εργολαβικοί εργαζόμενοι), δεν πρέπει να υπολείπονται από τις νόμιμες αποδοχές του συγκρίσιμου εργαζόμενου της αναθέτουσας επιχείρησης ή του αντίστοιχου κλάδου της οικονομικής δραστηριότητας στον οποίο δραστηριοποιούνται για την εκτέλεση του έργου ή της σύμβασης παροχής υπηρεσιών».
Με απλά λόγια, για την ίδια δουλειά θα προβλέπονται οι ίδιοι όροι και απολαβές, είτε κάποιος ανήκει στην επιχείρηση που αναθέτει ένα έργο σε μία τρίτη εταιρεία, είτε ανήκει στην τρίτη εταιρεία.
Το φαινόμενο των εργολαβικών τείνει να πάρει σημαντικές διαστάσεις: ένα από τα αιτήματα της πρόσφατης πολυήμερης απεργίας των εργαζομένων του (υπερκερδοφόρου) ομίλου ΟΤΕ ήταν οι συνθήκες εργασίας των περίπου 5.000 εργαζομένων «δεύτερης ταχύτητας» (δουλεύουν είτε στην θυγατρική του ΟΤΕ, την «Cosmote e-value», είτε στις Manpower, Project Solution και Mellon Technologies). Σύμφωνα με τον γ.γ. της Ομοσπονδίας των εργαζομένων του ΟΤΕ, Βασίλη Βάκο, «δρομολογείται η μετεξέλιξη της εταιρείας ως εξής: στο νέο μοντέλο η μητρική εταιρεία θα διαχειρίζεται τα οικονομικά και όλα τα άλλα θα περάσουν σε εργολαβικές εταιρείες με υπαλλήλους χωρίς δικαιώματα».
Ο ίδιος λέει ότι κατά τη διάρκεια της απεργίας η διοίκηση του ΟΤΕ «προέβη συστηματικά σε παράβαση του Ν. 1264 και στη μίσθωση εργολάβων για να διεκπεραιώσουν εργασίες αποκατάστασης βλάβης στο δίκτυο του ΟΤΕ, παραβαίνοντας επίσης και τον νόμο περί απορρήτου των τηλεπικοινωνιών».
Ακόμα και στον κλάδο του εμπορίου των φαινόμενο γενικεύεται: μεγάλες εταιρείες όπως τα Leroy Merlin ή το Πλαίσιο, ανάμεσα σε άλλα, στελεχώνουν ολόκληρα τμήματα (logistics) αποκλειστικά με ενοικιαζόμενους.
Με αυτούς, δηλαδή, τους σύγχρονους υπηρέτες 2 αφεντάδων. Οι οποίοι, σε αντίθεση με τον ήρωα του διάσημου θεατρικού έργου του Γκολντόνι, όχι μόνο δεν πληρώνονται και από τους δύο εργοδότες τους αλλά καταλήγουν, ως αναλώσιμοι, να αποτελούν έναν νέο τύπο εργαζόμενου, διαρκώς ευέλικτου και διαθέσιμου, ανάλογα με τις ανάγκες της (εκάστοτε) εργοδοσίας. Αυτή, άλλωστε, είναι που γράφει και το σενάριο.
Το Solomon απέστειλε ηλεκτρονικά,κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης, την Τετάρτη 8/1/2020, ερωτήσεις στην Εθνική Τράπεζα για το φαινόμενο των εικονικών εργολαβιών, τις απολύσεις στην εν λόγω Τράπεζα, αλλά και ερώτημα σχετικά με τη δικαστική απόφαση που αναφέρεται στο κείμενο. Μέχρι την ώρα που δημοσιεύεται το θέμα, δεν έχουμε λάβει κάποια απάντηση. Εάν αυτό συμβεί, η απάντηση θα προστεθεί άμεσα στο σώμα του κειμένου.
Στήριξε την ανεξάρτητη δημοσιογραφία!
Η ερευνητική δημοσιογραφία απαιτεί χρόνο και πόρους που δεν διαθέτουμε πάντα. Για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ελέγχουμε την εξουσία και να ασκούμε πίεση, χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας.
