Η εργασία στο σεξ μπορεί να είναι και επιλογή

“Το 1835 ο Πειραιάς ήταν ένα λιμανάκι χωρίς κίνηση, με λίγα αλιευτικά, μερικές καλύβες και χίλιους κατοίκους. Κάπου κάπου προσορμιζόταν κανένα πλοίο, για ν’ αποπλεύσει μετά από λίγες ώρες. […] Τα μπορντέλα βρίσκονταν ανάμεσα στις κατοικίες […]. Οι οικογενειάρχες διαμαρτύρονταν συνεχώς για τη συνύπαρξή τους με τον υπόκοσμο. Το δημοτικό συμβούλιο συσκέφθηκε πάνω στο πρόβλημα και αποφάσισε να απομονώσει όλες τις αδήλωτες πόρνες του Πειραιά σ’ ένα μεγάλο οίκημα εκτός σχεδίου πόλεως. Έτσι, ένα μέρος του υποκόσμου θα μετατοπιζόταν έξω από την πόλη. Όσο για τις πόρνες, περιορισμένες εκεί θα εξασκούσαν το επάγγελμά τους και συγχρόνως θα είχαν ιατρική παρακολούθηση. Αυτό ήταν το σχέδιο του δημοτικού συμβουλίου. Το κράτος δεν ήθελε ν’ ανακατευτεί σε μια τέτοια ιστορία και να βγάλει το κακό όνομα ότι χτίζει μπορντέλα. Ωστόσο το 1873 παραχώρησε στον δήμο του Πειραιά κάποια έκταση στη θέση Βούρλα […]. Τα Βούρλα ήταν ένα τεράστιο δημόσιο μπορντέλο στη Δραπετσώνα που έφτιαξε ο δήμος του Πειραιά και λειτούργησε υπό την προστασία του κράτους και την περιφρούρηση της αστυνομίας. Ήταν περιφραγμένο με ψηλό μαντρότοιχο, είχε πτέρυγες με ομοιόμορφα κελιά κι έμοιαζε με φυλακή. Τον καιρό της κατοχής μετατράπηκε σε φυλακή και ως φυλακή τελείωσε τη σταδιοδρομία του το 1970 που κατεδαφίστηκε» γράφει στην έρευνά της (που έγινε βιβλίο) για τα Βούρλα η Τέτη Σώλου.

Σήμερα, η πορνεία στην Αθήνα είναι συνυφασμένη με άλλες γεωγραφίες, αλλά δεν απώλεσε ποτέ το κοινωνικό στίγμα και τη στοχοποίηση. Τον τελευταίο καιρό, η εργασία στο σεξ εμφανίστηκε ως θέμα συζήτησης στα πιο προοδευτικά ελληνικά ΜΜΕ, καθώς οργανώσεις διεκδικούν ισονομία στα δικαιώματα των εργαζομένων στο σεξ, υποστηρίζοντας ότι αυτή η δουλειά μπορεί να γίνεται και από επιλογή στο πλαίσιο του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης.

Ένας πρώτος τρόπος για να απομακρύνουν τον κακοποιητικό λόγο και τον στιγματισμό είναι και οι ίδιες οι λέξεις. Έτσι, ο όρος «πορνεία», που παραπέμπει σε αρνητικά πολιτιστικά στερεότυπα, αντικαθίσταται πλέον από το «εργαζόμενοι/-ες στο σεξ». Ας τονίσουμε εδώ, ότι η σωματεμπορία (trafficking), η εκμετάλλευση και η βία είναι το πιο σκοτεινό και απάνθρωπο κομμάτι της βιομηχανίας του σεξ εις βάρος κυρίως γυναικών, αλλά αποτελεί μία διαφορετική συνθήκη. Διεθνείς οργανισμοί, όπως η Διεθνής Αμνηστία αλλά και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, αποδέχονται ότι η εργασία στο σεξ δεν εξισώνεται πάντα με τη σωματεμπορία και διεκδικούν τη βελτίωση του ισχύοντος νόμου στην Ελλάδα για τους ανθρώπους που κάνουν αυτό το επάγγελμα, καθώς με τις τωρινές συνθήκες, οι εργαζόμενοι στο σεξ είναι πολύ ευάλωτοι στη λεκτική βία, τους ξυλοδαρμούς και την ανασφάλεια μιας ζωής χωρίς ένσημα και ασφαλιστικές παροχές.

Στην εργασία στο σεξ κυριαρχούν δύο προσεγγίσεις: το σουηδικό μοντέλο υποστηρίζει ότι το κράτος πρέπει να στοχεύει στην καταπολέμηση της πορνείας και της σωματεμπορίας, κρίνοντας ότι η εμπορευματοποίηση του σώματος δεν χωράει σε μια κοινωνία ισότητας των φύλων. Στο σουηδικό μοντέλο το να πληρώνεσαι για υπηρεσίες σεξ είναι νόμιμο αλλά το να τις αγοράζεις είναι παράνομο. Ο πελάτης δηλαδή, διαπράττει ποινικό αδίκημα. Στον αντίποδα βρίσκεται το γερμανικό/ολλανδικό μοντέλο που αναγνωρίζει την εργασία στο σεξ ως ελεύθερη επιλογή του ατόμου, με το δικαίωμα να αμείβεται, να απολαμβάνει προστασία από το κράτος, ασφάλιση, ένσημα και σύνταξη, όπως κάθε εργαζόμενος.

Στην Ελλάδα, η εργασία στο σεξ είναι μεν νόμιμη αλλά ο νομοθέτης θέτει περιορισμούς που την καθιστούν δυσχερή, ωθώντας τα εργαζόμενα πρόσωπα να ζουν και να εργάζονται σε καθεστώς παρανομίας. Στην Αθήνα, για παράδειγμα, υπολογίζεται ότι υπάρχουν σήμερα περίπου 525 οίκοι ανοχής, με νόμιμους λιγότερους από δέκα.

Σύμφωνα με τον Νόμο 2734/1999, οι εργαζόμενοι/ες στο σεξ θα πρέπει να είναι «άγαμοι/ες ή σε χηρεία ή διαζευγμένοι/ες και όχι παντρεμένοι/ες», πρόβλεψη που αμφισβητεί ευθέως τα ίσα δικαιώματα στην εργασία. Θα πρέπει, επίσης, «να μην πάσχουν από οποιαδήποτε μορφή ψυχικής νόσου και να μην είναι χρήστες ναρκωτικών ουσιών». «Τα συνδικάτα και οι διάφοροι φορείς εργασιακών δικαιωμάτων στη χώρα μας συχνά διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εργασίας και αναφέρονται και στην εκμετάλλευση από εργοδότες, ωστόσο κανείς δεν ασχολείται με τα εργασιακά δικαιώματα αυτών που εργάζονται σε χώρους υπηρεσιών σεξ» λέει στο Solomon η Υπεύθυνη Επικοινωνίας & Διεκδίκησης Δικαιωμάτων του Red Umbrella Athens (RUA), Μαρία Ξανθάκη.

Η Red Umbrella είναι η πρώτη οργάνωση στην Ελλάδα που από τον Δεκέμβριο του 2015 δουλεύει ως Πρωτοβάθμιος Φορέας Πρόληψης και Ενδυνάμωσης για την κοινωνική ένταξη των εργαζομένων στο σεξ. Η οργάνωση παρέχει ψυχολογική και νομική στήριξη, προφυλακτικά και τεστ εγκυμοσύνης, εξέταση για HIV, Ηπατίτιδα B & C και άμεση διασύνδεση με υπηρεσίες υγείας. Στον χώρο τους οι εργαζόμενοι στο σεξ μπορούν να συζητήσουν ελεύθερα για τα προβλήματά τους, να πάρουν ρούχα, ακόμα και να κάνουν το μακιγιάζ τους πριν τη δουλειά. Η κόκκινη ομπρέλα είναι διεθνές σύμβολο που υιοθετήθηκε το 2001, όταν σε μια πορεία στη Βενετία, οι εργαζόμενοι στο σεξ διέσχισαν την πόλη κρατώντας κόκκινες ομπρέλες για να γίνουν ορατοί: το κόκκινο συμβολίζει την αγάπη και η ομπρέλα την προστασία.

«Διεκδικούμε νομοθετικές μεταρρυθμίσεις που θα προστατεύουν και θα υποστηρίζουν όλα τα θύματα εμπορίας ανθρώπων, ενώ παράλληλα αυτά τα μέτρα προστασίας δεν θα ποινικοποιούν αλλά θα προστατεύουν τα εργασιακά δικαιώματα των ατόμων που εργάζονται στο σεξ και δεν είναι θύματα trafficking. Ως προς το πώς μας βλέπει η κοινωνία, θα έλεγα ότι είμαστε μία κοινωνία του παραδόξου: υπάρχει μία μερίδα ανθρώπων πολύ συντηρητική με φασιστικές τάσεις, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός ατόμων πολύ προοδευτικός που υποστηρίζει την ισότητα και ισονομία για όλους. Ξεκινήσαμε διστακτικά το 2016 να υποστηρίζουμε ανοιχτά τα δικαιώματα της αφανούς και στιγματισμένης ομάδας των εργαζόμενων στο σεξ και με μεγάλη χαρά σταδιακά διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν πολλοί που συμφωνούν μαζί μας: άτομα και ομάδες από την Κοινωνία των Πολιτών, τη δημοσιογραφία, την επιστημονική κοινότητα, όπως και κρατικές υπηρεσίες και φορείς. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα βέβαια μέχρι να πετύχουμε εξίσωση της εργασίας στο σεξ με τα άλλα επαγγέλματα σε επίπεδο εργασιακών δικαιωμάτων αλλά δηλώσεις όπως της κ. Γιαννακάκη (γ.γ. Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) ότι “Πρέπει να ρυθμιστούν θέματα ασφάλισης, ασφάλειας και εργασιακής εκμετάλλευσης, όπως για κάθε εργαζόμενο”, με κάνουν να ελπίζω ότι ίσως αυτή τη στιγμή υπάρχει περισσότερη πολιτική βούληση από οποιαδήποτε άλλη φορά» λέει η κα Ξανθάκη.

Όσο για το νομοθετικό μοντέλο, δηλώνει ότι «Δεν υπάρχει τέλειο νομοθετικό μοντέλο όπως έχουμε διαπιστώσει από τη μελέτη ερευνών και επίσημων θέσεων συλλογικοτήτων εργαζόμενων στο σεξ διεθνώς. Χρειαζόμαστε μία νομοθεσία που θα προσαρμοστεί στις υπάρχουσες κοινωνικο-πολιτικές συνθήκες που διαβιούν τα άτομα που εργάζονται στο σεξ, και φυσικά να συνδιαμορφωθεί αυτή η νομοθεσία με τους ίδιους τους εργαζόμενους στο σεξ και όχι εξ ονόματός τους. Η ποινικοποίηση οδηγεί τους εργαζόμενους στο σεξ σε συνθήκες φτώχειας, μειώνει τη δυνατότητα να διαπραγματεύονται με τους πελάτες τους, ενώ διώκονται επειδή δουλεύουν σε ομάδες (για την ασφάλεια τους), παρακολουθούνται από τις αστυνομικές αρχές και συχνά απελαύνονται οι παράτυποι μετανάστες που εργάζονται στο σεξ».

Δεν είναι μόνο στην Ελλάδα που το εν λόγω ζήτημα ζητά μια θέση στη δημόσια σφαίρα. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, τον Ιούνιο του 2018 έγινε κάλεσμα για δημιουργία συνδικάτου για τα δικαιώματα των εργαζομένων στη βιομηχανία του σεξ ενώ στις 8 Μαρτίου 2019, την Παγκόσμια Ημέρα για τη Γυναίκα, οι sex workers έκαναν απεργία και πορεία διαμαρτυρίας στο Λονδίνο, ζητώντας να μην κινδυνεύουν σαν άνθρωποι-σκιές στην εσχατιά της κοινωνίας.

Δεν είναι προβληματικό ως κοινωνία να κανονικοποιούμε τη νοοτροπία ότι το σεξ πληρώνεται και ότι το γυναικείο κορμί είναι εμπόρευμα; Αυτή την άποψη συμμερίζονται πολλές φεμινίστριες που θεωρούν την πορνεία βία, ριζωμένη στην πατριαρχία που κερδίζει πολλά λεφτά από αυτή την εκμετάλλευση των γυναικών. Σε αυτή την ερώτηση σπεύδει να απαντήσει ο Μανώλης*, εθελοντής στη RUA και εργαζόμενος στο σεξ κι ο ίδιος. «Δεν νομιμοποιούμε καμία μορφή εκμετάλλευσης μιας γυναίκας που δεν έδωσε τη συγκατάθεση της να κάνει σεξ. Το σώμα μου είναι δικό μου και το κάνω ό,τι θέλω. Η βιομηχανία του πορνό είναι σε μεγάλο βαθμό υπαίτια για αυτή τη συνθήκη καθώς η γυναίκα προβάλλεται ως αντικείμενο του πόθου κάθε άντρα. Ακόμα και οι λεσβιακές ταινίες ικανοποιούν τις ορέξεις του άντρα. Η σεξιστική ματιά ότι η γυναίκα οφείλει να είναι πάντα διαθέσιμη και όμορφη για να φτιάχνει τον άντρα είναι υπεύθυνη γι’ αυτήν τη στρεβλή αντίληψη».

Από τον Μάρτιο του 2016 μέχρι σήμερα έχουν προσέλθει στο σπίτι της Red Umbrella Athens πάνω από 700 άτομα που εργάζονται στο σεξ (cis, trans, γυναίκες, άνδρες, μετανάστες, Ελληνίδες, κτλ). Λόγω της συνεχούς επαφής τους με τους εργαζομένους, ρωτάω την κα Ξανθάκη πώς αντιμετωπίζουν αυτούς που θα ήθελαν να ξεφύγουν από την πορνεία. «Συνεργαζόμαστε με φορείς και οργανώσεις που παρέχουν υπηρεσίες σε θύματα trafficking, κακοποιημένες γυναίκες, άστεγους, μετανάστες και άλλες κοινωνικές ομάδες και μόνο συλλογικά βρίσκουμε λύσεις. Το σημαντικότερο πρόβλημα που συχνά παραμένει άλυτο, είναι να μας εμπιστευτεί το ίδιο το άτομο και να πιστέψει ότι μπορούμε να το βοηθήσουμε μακροπρόθεσμα στο να απομακρυνθεί από αυτή την εργασία και να δουλέψει κάπου αλλού. Δυστυχώς στην πραγματικότητα είναι ελάχιστες οι επιλογές λόγω μορφωτικού επιπέδου, ταυτότητας φύλου, μετανάστευσης χωρίς χαρτιά ή εξαιτίας της ανεργίας».

«Η Λαλούν είναι μέλος του αρχαιότερου επαγγέλματος στον κόσμο» ξεκινούσε το διήγημα του Rudyard Kipling, On the City Wall (1888), που αφηγείται την ιστορία μιας Ινδής ιερόδουλης και αποκρυστάλλωσε τη φράση «το αρχαιότερο επάγγελμα στον κόσμο». Σπανίως, όμως, ακούμε αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο από εργαζομένους στο σεξ και πόσο μάλλον αφηγήσεις που μιλάνε για «επιλογή».

Το πεζοδρόμιο, οι οίκοι ανοχής και οι αγγελίες: Ιστορίες εργαζομένων στο σεξ

Ειρήνη*, 36 χρονών

Ήρθα από την επαρχία στην πρωτεύουσα για να βρω εργασία ως κομμώτρια μετά τη σχολή. Ήρθα με 150 ευρώ στην τσέπη, το πρώτο μόνο ενοίκιο πληρωμένο από τους γονείς μου και χωρίς κανέναν γνωστό ή φίλο. Έπειτα από πολύ καιρό αναζήτησης, κάπως έπρεπε να επιβιώσω. Έτσι, μια νύχτα του Σεπτέμβρη βγήκα στο πεζοδρόμιο.

Θα έλεγα ότι ήταν μια μοιραία επιλογή. Η δουλειά αυτή μου εξασφαλίζει ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο -ενοίκιο, λογαριασμοί, έξοδοι, κ.ά.. Πάνε 16 χρόνια που δουλεύω στον δρόμο, στη βιομηχανία του σεξ και είναι πολύ δύσκολο να βρω κάτι άλλο λόγω έλλειψης εμπειρίας.

Θυμάμαι ότι είχα πάρει τηλέφωνο τους κολλητούς μου και κλαίγοντας τους ανακοίνωσα ότι βγήκα στο πεζοδρόμιο. Τους ρώταγα αν θα με αγαπάνε ακόμα μετά απ’ αυτό. Μου απάντησαν «ναι» και μου ζήτησαν να προσέχω την υγεία μου και να μην χάσω την αθωότητα που είχα. Στους γονείς μου δεν το έχω πει γιατί είναι μεγάλοι άνθρωποι και δεν υπάρχει λόγος.

Δουλεύω πάντα μεταμεσονύχτια. Η προετοιμασία μού παίρνει 2 ώρες και είναι σαν ιεροτελεστία για μένα: κάνω μπάνιο, επιλέγω τα ρούχα που θα βάλω ανάλογα τις καιρικές συνθήκες, βάφομαι, φτιάχνω τα μαλλιά μου, ντύνομαι και πάω στο πόστο μου -γραφείο το λέω.

Η εύρεση πελατών δημόσια (πιάτσα, πεζοδρόμιο) είναι παράνομη. Παλιότερα είχαμε τη διαδικασία του αυτοφώρου. Υπήρξε ένα μεγάλο διάστημα που μας μαζεύανε κάθε μέρα. Αυτό ισχύει ακόμα σε κάποιες περιοχές-πιάτσες. Μας αντιμετώπιζαν σαν κάτι κατώτερο, απόκοσμο. Δεν μας εξηγούσαν καν με ποια κατηγορία μας συλλάμβαναν. Ήμασταν στιβαγμένες σαν τσουβάλια σε κρατητήρια ένα επί ένα και οι χειροπέδες ήταν τόσο σφιχτές που μας έμεναν τα σημάδια για μέρες σαν φυσικά βραχιόλια… Οδυνηρό, ψυχοφθόρο, τραγικό. Τώρα σε πάνε στο τμήμα, γράφουν τα στοιχεία σου, σε αφήνουν και σου έρχεται η κλήση στη διεύθυνση κατοικίας. Η στάση αρκετών αστυνομικών έχει αρχίσει να αλλάζει προς το καλύτερο.

Δεν είδα περισσότερες γυναίκες να εργάζονται στο σεξ τα χρόνια της κρίσης. Η προσέλευση των πελατών όμως έχει μειωθεί αρκετά. Οι πελάτες είναι από 19-60 χρονών, όλων των εθνικοτήτων – εγώ δουλεύω κυρίως με Έλληνες -, όλων των κοινωνικών τάξεων, μόρφωσης και καλλιέργειας. Το μεγαλύτερο ποσοστό είναι οικογενειάρχες.

Αυτό που θα ήθελα είναι να αναγνωριστεί η εργασία στο σεξ ως επάγγελμα, να αλλάξει η υπάρχουσα νομοθεσία και να αποποινικοποιηθεί η εργασία στο σεξ. Εύχομαι να αλλάξει και η νοοτροπία του κόσμου ότι είμαστε τα μιάσματα της κοινωνίας. Θα μπορούσαμε να είμαστε οι κόρες, τα παιδιά τους. Επιβάλλεται επίσης να μην μπερδεύουν οι κρατικοί φορείς, οι δημοσιογράφοι, κλπ., την εργασία στο σεξ με το τράφικινγκ.

Μανώλης*, 30 χρονών

Ξεκίνησα την εργασία στο σεξ το 2012 όντας ακόμη φοιτητής, για να κερδίζω μερικά έξτρα χρήματα. Από το 2015 αυτή είναι η μόνιμη δουλειά μου.

Το επέλεξα πολύ συνειδητά. Μου αρέσει να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους διαφορετικών ηλικιών, αντιλήψεων και ιδιότητας. Μου αρέσει το σεξ και η αίσθηση του να ικανοποιώ τις προσδοκίες του άλλου. Δεν επέλεξα μια «συμβατική δουλειά» επειδή μου αρέσει να είμαι κύριος του εαυτού μου ρυθμίζοντας τον χρόνο, τον τόπο και την ποιότητα της δουλειάς μου. Παρόλα αυτά, θα ήθελα στο μέλλον κάτι πιο σταθερό από άποψη ωραρίου για να έχω μια καθημερινότητα και μια ρουτίνα που τώρα μου λείπει.

Οι φίλοι μου ξέρουν για μένα, με στηρίζουν και με έχουν αποδεχτεί απόλυτα. Δεν επιθυμώ να μοιραστώ αυτό το κομμάτι με την οικογένειά μου γιατί δεν θέλω να διαταράξω την ηρεμία και τις ισορροπίες. Δεν γνωρίζουν καν ότι είμαι γκέι.

Έχω παρατηρήσει ότι περισσότεροι άνθρωποι μού ανοίγουν τις καρδιές τους και μοιράζονται μια αίσθηση μοναξιάς και απογοήτευσης, το οποίο είναι ένα βαθύ και εσωτερικό αποτέλεσμα της κρίσης. Το προφίλ των πελατών δεν έχει αλλάξει – είναι κυρίως ηλικίες άνω των 30, παντρεμένοι, ιερείς και άτομα που ψάχνονται ως προς την σεξουαλικότητά τους. Αυτό που συνηθίζω να λέω συχνά αστειευόμενος στους φίλους μου είναι: θα κανονίσω ένα ραντεβού με κάποιον που μπορεί να σχηματίσει μια πρόταση με υποκείμενο, ρήμα, αντικείμενο.

Πρόσφατα παρακολούθησα την ομιλία ενός ακτιβιστή από το εξωτερικό και μου γεννήθηκε μια επιθυμία: να γίνουν δρώμενα σε δρόμους και πλατείες – από ένα γκράφιτι με σκηνές από την καθημερινότητα μιας γυναίκας ή ενός αγοριού που ειναι εργαζόμενοι στο σεξ αλλά έχουν και προσωπική ζωή, μέχρι μια παράσταση σε ένα θέατρο – που θα δώσουν τροφή για σκέψη στον μέσο Έλληνα.

Ιδανικά θα ήθελα να μην απειλείται η σωματική και η ψυχική ακεραιότητα οποιουδήποτε ασχολείται με αυτή τη δουλειά, να μπορεί να διεκδικήσει επιδόματα μέσω του ΟΑΕΔ και να έχει ασφάλιση. Το ζήτημα δεν είναι να υποβαθμίσουμε αυτή την εργασία ως κατώτερη ούτε όμως να την εξιδανικεύσουμε. Αυτό που μετράει είναι οι βασικές ανάγκες και τα αιτήματα του καθενός μας και το πώς θα λάβει βοήθεια και υποστήριξη για να νιώσει ότι δεν είναι μόνος.

Μαριάννα*, 45 χρονών, τρανς γυναίκα

Όταν βρέθηκα χωρίς δουλειά, και χωρίς να έχω καμία εκπαίδευση, μια γνωστή μου μου πρότεινε να δουλέψω σε οίκο ανοχής. Πιστεύω ότι είναι επιλογή μου αφού το επέλεξα ανάμεσα σε άλλα επαγγέλματα. Ο κυριότερος λόγος είναι οι οικονομικές απολαβές. Πολλές φορές είναι βέβαια και μια προσωπική ικανοποίηση γιατί κάνω κάποιους ανθρώπους ευτυχισμένους έστω για μισή ώρα.

Στους δικούς μου δεν λέω τι δουλειά κάνω για ευνόητους λόγους, λόγω του στίγματος. Όπως ξέρεις, υπάρχουν πολλά ταμπού γι’ αυτή τη δουλειά, ακόμη και για το ίδιο το σεξ.

Πλέον εργάζομαι μέσω αγγελιών, κάτι που μου δίνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιώ τον χρόνο μου όπως με βολεύει, και φυσικά ανάλογα με την ψυχική μου διάθεση. Αν δεν νιώθω καλά, δεν εργάζομαι εκείνη τη μέρα. Αλλιώς θα επιβαρυνθώ κι εγώ, αλλά και ο πελάτης δεν θα μείνει ευχαριστημένος.

Εργάζομαι στον δικό μου χώρο. Δεν πηγαίνω ποτέ σε ραντεβού εξωτερικά. Αφού πιω τον καφέ μου, ανοίγω το επαγγελματικό τηλέφωνο και ταυτόχρονα ετοιμάζω τον χώρο – ειδικά την κρεβατοκάμαρα και έχω έτοιμα τα εσώρουχα και τα λοιπά αξεσουάρ στο κομοδίνο. Αν αισθανθώ ήδη από το τηλεφώνημα ότι κάτι δεν πάει καλά, ειδοποιώ μια φίλη να με πάρει τηλέφωνο μετά από 20 λεπτά για να δει αν είμαι καλά.

Στα χρόνια της κρίσης άλλαξαν τα πάντα δυστυχώς. Μειώθηκε ο αριθμός επισκέψεων των τακτικών πελατών και λόγω του σκληρού ανταγωνισμού έπεσαν πολύ οι τιμές – οι πελάτες το εκμεταλλεύεται κάνοντας πολύ έντονα παζάρια και ζητώντας περισσότερες υπηρεσίες με λιγότερη αμοιβή.

Ο μόνιμος φόβος είναι μήπως έρθει αστυνομικός υποδυόμενος τον πελάτη. Μια «δικλείδα ασφαλείας» είναι να μην ζητάω ποτέ τα χρήματα μπροστά, πράγμα που έχει κάποιο ρίσκο, αλλά είναι προτιμότερο από το να βρεθώ κατηγορούμενη με τον ισχύοντα νόμο.

Ελπίζω να αλλάξει η νομοθεσία, η οποία είναι ανεπαρκής και χαοτική. Ενώ είμαστε από τις λίγες χώρες που επιτρέπει σε ένα άτομο να εκδίδεται, ο ίδιος ο νόμος καθιστά τελικά απίθανη την εφαρμογή του.

---

* Και οι τρεις εργαζόμενοι στο σεξ ζήτησαν να μιλήσουν στο Solomon με ψευδώνυμο.